Ο Γ. είναι οκτώ ετών. Πάει στην δευτέρα δημοτικού και έχει λάβει διάγνωση για ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Του μικρού του αρέσει να συναναστρέφεται με τις τέχνες- καταπιάνεται με ότι βρει, από μουσικά όργανα μέχρι χρώματα κάθε λογής. Έτσι, και μιας και οι γονείς του δεν ήταν θετικοί στην ιδέα της τυπικής ψυχοθεραπείας από αυτή την ηλικία, τον έστειλαν να κάνει 'Τεχνομπερδέματα'- μια διάδραση με τις τέχνες με θεραπευτικό σκοπό.
Γνωρίζοντας τον Γ. έγινε φανερό πως είναι ένα έξυπνο, δραστήριο και ώριμο για την ηλικία του παιδί. Επίσης έγινε φανερό πως 'πιάνουν τα χέρια του', καθώς μπαίνοντας στον χώρο ενθουσιάστηκε με το κάθε τι, και βιάστηκε να το εξερευνήσει.
Πως θα γνώριζα όμως ουσιαστικά τον Γ.? Παίξαμε ένα παιχνίδι:
Απλώσαμε στο πάτωμα ένα μεγάλο λευκό χαρτί, και πολλά πολλά χρώματα. Χωρίσαμε το χαρτί στην μέση, και αποφασίσαμε πως στην μια πλευρά θα ζωγράφιζε εκείνος κάτι, και εγώ θα έπρεπε να το αντιγράψω, ενώ στην άλλη πλευρά θα ζωγράφιζα εγώ και εκείνος θα αντέγραφε.
Και έτσι έγινε! Ο Γ. ξεκίνησε φτιάχνοντας έναν μεγάλο πράσινο λόφο, και στην κορυφή του ένα σπίτι. Συνέχισε με τον ουρανό και τον ήλιο, ενώ εγώ (βιαστικά για να τον προλάβω- όπως αποφασίσαμε) αντέγραφα ότι έκανε. Στο τέλος, κοιτάξαμε το αποτέλεσμα: δύο ζωγραφιές ίδιες που όμως έδειχναν τόσο διαφορετικές! Τον ρώτησα τι παρατηρεί όταν τις συγκρίνει, και ο μικρός απάντησε γρήγορα πως παρότι ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες του, το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Τον ρώτησα γιατί πιστεύει πως συμβαίνει αυτό- απόρησε. 'Επειδή είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, και ο καθένας μας είναι μοναδικός. Εάν χίλιοι άνθρωποι προσπαθούσαν αν φτιάξουν την ίδια ζωγραφιά θα είχαμε χίλιες διαφορετικές ζωγραφιές στο τέλος!' του είπα. Ο μικρός Γ. κατάλαβε.
Έπειτα γυρίσαμε το φύλλο χαρτί από την ανάποδη πλευρά. Τώρα ήταν η σειρά μου να ζωγραφίσω. Ο Γ. δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα ότι πρέπει να ακολουθήσει το δικό μου σχέδιο. Τον ρώτησα γιατί, και είπε πως δεν του αρέσει να αποφασίζουν οι άλλοι για εκείνον, πως έτσι κάνουν και οι γονείς του, και πως είναι μεγάλος πια για να παίρνει αποφάσεις ο ίδιος. Του απάντησα πως είχε απόλυτο δίκιο (και χαριτωμένη γκριμάτσα που πήρε στο άκουσμα αυτού έδειξε πως δεν το περίμενε). Του ρώτησα εάν θέλει να αποφασίσουμε μαζί το θέμα, και να το δουλέψουμε παρέα, σαν συνεργάτες, που ο ένας θα ακούει και θα σέβεται την άποψη του άλλου. Χάρηκε ο μικρός, και κούνησε έντονα καταφατικά το κεφάλι του. Τότε του εξήγησα πως αυτό θα κάνουμε παρέα- σαν συνεργάτες θα αποφασίζουμε και θα προσπαθούμε μαζί να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για να γίνουν τα πράγματα, είτε αναφερόμαστε σε μια απλή ζωγραφιά είτε σε θέματα που τον προβληματίζουν. Αποφασίσαμε από κοινού να φτιάξουμε ένα κάστρο, και διασκεδάσαμε και οι δύο την διαδικασία.
Κλείνοντας, τον ρώτησα τι κρατάει από τα όσα είπαμε, και αναφέρθηκε στην διαφορετικότητα, που του άρεσε σαν ιδέα. Έπειτα του ζήτησα να θυμάται πως είμαστε συνεργάτες και έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μας συνάντηση με μια 'επίσημη συνεργατική χειραψία', ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.
http://odeiopentelis.blogspot.gr/2016/09/blog-post_62.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου