Στις 21 Σεπτέμβρη είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ. Είναι η μέρα, που πιο πολύ από όλες, και που οι πιο πολλοί από όλους θυμούνται όσους ξεχνούν.
Εν όψη της ημέρας λοιπόν, θα ήθελα να μοιραστώ ένα γεγονός, στο οποίο έτυχε να βρεθώ μπροστά:
Προ μερικών ημερών, κυρία άνω των 80 ετών επισκέπτεται τον σύζυγό της στην μονάδα όπου πλέον διαμένει. Ο κύριος είναι επίσης (αρκετά) άνω των 80, σε μεσαίο στάδιο άνοιας. Στο συγκεκριμένο, η έκφανση της νόσου έχει επιτρέψει να διατηρήσει πλήρως την λεκτική ροή, μα να βιώνει σύγχυση και μπέρδεμα συχνά.
Η κυρία έφτασε στην μονάδα, και ζήτησε να τον δει. Λίγα λεπτά αργότερα, μια νοσηλεύτρια έφερε τον κύριο (σε αμαξίδιο, καθώς δεν περπατά πλέον): μόλις το ζευγάρι συναντήθηκε, αντάλλαξαν αγκαλιές και φιλιά- και πολλά πολλά χαμόγελα. Άρχισαν να συζητούν για διάφορα θέματα. Ο κύριος άλλοτε έβρισκε επαφή άλλοτε την έχανε και επαναλάμβανε εμμονικά ιδέες. Κάποια στιγμή, έδειξε να δυσανασχετεί- η σύζυγος έσπευσε να τον ρωτήσει τι τρέχει.
'Εσύ είσαι εκεί, έξω, και ούτε ξέρω με ποιον μιλάς και τι κάνεις. Και αν σου μιλήσει κανείς? Δεν είμαι δίπλα σου να του δείξω πως είσαι παντρεμένη!' Η κυρία κατσούφιασε ελαφρά. 'Και εσύ?' απάντησε. 'Εσύ που είσαι εδώ μέσα και όλη μέρα μιλάς με νέες και όμορφες κοπέλες? Τι έχεις να πεις για αυτό αγάπη μου?' 'Ότι καμία δεν μου φαίνεται πιο ωραία από εσένα μωρό μου'.
Στο άκουσμα αυτού του διαλόγου, δεν μπόρεσα να μην τους κοιτώ. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο συγκίνησης. Ήταν τόσο τρυφερό!
Γιατί μοιράζομαι ετούτη την ιστορία? Γιατί την θεωρώ αντιπροσωπευτική. Στην Παγκόσμια Ημέρα για την νόσο, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά περί αυτής- από ιατρικής, ψυχολογικής, η γενικότερα επαγγελματικής σκοπιάς. Ετούτη την μέρα, ας θυμηθούμε τους ανθρώπους και την πραγματικότητά τους.
Μπορεί να νοσούν, μα ακόμα αγαπούν, χαίρονται και λυπούνται, ανυπομονούν και απογοητεύονται. Μπορεί να νοσούν, μα ακόμα μπορούν να ζήσουν τις μικρές στιγμές της ζωής, ετούτες τις πολύτιμες στιγμές που μας κάνουν ανθρώπους.
Το Αλτσχάιμερ είναι μια νόσος εκφυλιστική, και καταναλωτική ως προς το άτομο, όμως πάραυτα όχι απόλυτα αντιπροσωπευτική. Επαγγελματίες και φροντιστές πρέπει να ξεχάσουν για λίγο την νόσο, και να θυμηθούν τον άνθρωπο μέσα σε αυτή.
Εν όψη της ημέρας λοιπόν, θα ήθελα να μοιραστώ ένα γεγονός, στο οποίο έτυχε να βρεθώ μπροστά:
Προ μερικών ημερών, κυρία άνω των 80 ετών επισκέπτεται τον σύζυγό της στην μονάδα όπου πλέον διαμένει. Ο κύριος είναι επίσης (αρκετά) άνω των 80, σε μεσαίο στάδιο άνοιας. Στο συγκεκριμένο, η έκφανση της νόσου έχει επιτρέψει να διατηρήσει πλήρως την λεκτική ροή, μα να βιώνει σύγχυση και μπέρδεμα συχνά.
Η κυρία έφτασε στην μονάδα, και ζήτησε να τον δει. Λίγα λεπτά αργότερα, μια νοσηλεύτρια έφερε τον κύριο (σε αμαξίδιο, καθώς δεν περπατά πλέον): μόλις το ζευγάρι συναντήθηκε, αντάλλαξαν αγκαλιές και φιλιά- και πολλά πολλά χαμόγελα. Άρχισαν να συζητούν για διάφορα θέματα. Ο κύριος άλλοτε έβρισκε επαφή άλλοτε την έχανε και επαναλάμβανε εμμονικά ιδέες. Κάποια στιγμή, έδειξε να δυσανασχετεί- η σύζυγος έσπευσε να τον ρωτήσει τι τρέχει.
'Εσύ είσαι εκεί, έξω, και ούτε ξέρω με ποιον μιλάς και τι κάνεις. Και αν σου μιλήσει κανείς? Δεν είμαι δίπλα σου να του δείξω πως είσαι παντρεμένη!' Η κυρία κατσούφιασε ελαφρά. 'Και εσύ?' απάντησε. 'Εσύ που είσαι εδώ μέσα και όλη μέρα μιλάς με νέες και όμορφες κοπέλες? Τι έχεις να πεις για αυτό αγάπη μου?' 'Ότι καμία δεν μου φαίνεται πιο ωραία από εσένα μωρό μου'.
Στο άκουσμα αυτού του διαλόγου, δεν μπόρεσα να μην τους κοιτώ. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο συγκίνησης. Ήταν τόσο τρυφερό!
Γιατί μοιράζομαι ετούτη την ιστορία? Γιατί την θεωρώ αντιπροσωπευτική. Στην Παγκόσμια Ημέρα για την νόσο, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά περί αυτής- από ιατρικής, ψυχολογικής, η γενικότερα επαγγελματικής σκοπιάς. Ετούτη την μέρα, ας θυμηθούμε τους ανθρώπους και την πραγματικότητά τους.
Μπορεί να νοσούν, μα ακόμα αγαπούν, χαίρονται και λυπούνται, ανυπομονούν και απογοητεύονται. Μπορεί να νοσούν, μα ακόμα μπορούν να ζήσουν τις μικρές στιγμές της ζωής, ετούτες τις πολύτιμες στιγμές που μας κάνουν ανθρώπους.
Το Αλτσχάιμερ είναι μια νόσος εκφυλιστική, και καταναλωτική ως προς το άτομο, όμως πάραυτα όχι απόλυτα αντιπροσωπευτική. Επαγγελματίες και φροντιστές πρέπει να ξεχάσουν για λίγο την νόσο, και να θυμηθούν τον άνθρωπο μέσα σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου